...ตั้ม...

ตั้ม...

คุณคงจำได้เนาะ ที่ผมพูดกับคุณในห้อง ICU หลังจากที่คุณตัดขาแล้ว ว่าให้คิดซะว่าตัวคุณในตอนนี้เหมือนโดนพายุหมุนพัดปลิวไปติดอยู่บนต้นไม้ เท่าที่คุณต้องทำก็แค่พักอยู่นิ่งๆ ตั้งสติ แล้วก็ค่อยๆ หาทางไต่ลงมาบนพื้นดิน เพื่อจะได้กลับบ้านด้วยกัน เพราะผมกับอีกหลายๆ คนกำลังยืนรอคุณอยู่ข้างล่างตลอดเวลา

แต่กลายเปนว่า มันยังมีพายุอีกลูกที่ใหญ่กว่า ทรงพลังอำนาจมากกว่ารอเราอยู่ จู่ๆ มันก็บุกตะลุยโจมตีเข้ามาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว พัดพาคุณหายลับไปจากสายตา ไกลจนไม่มีใครตามทัน กระทั่งผมเองก็เหมือนโดนมันใช้มือยักษ์จับเหวี่ยงแล้วฟาดลงกับพื้นซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น พูดกันตามตรงคือตอนนี้ผมเองก็ยังลุกไม่ขึ้น ทั้งเนื้อทั้งตัวมันมีแต่ความร้าวรานแตกสลายไม่เหลือดี…